Ah povereta mì! sangue la cria
Sarialo?... ma no xè gnancora un mese,
Parla per carità sorela mia
Che sangue no le certo da marchese;
Rispondè Professor! sta becaria
Seu solito de far sior giusta sfese?
Beta interrompe e dise, date cuor
Che in fondo no l'è pò sto gran dolor.
Spiegarte su do pie, cara, no posso
La magica virtù de la so cana,
La gà del duro assae, la gà del grosso
E sul momento l'è un brusor putana,
Ma co el se buta a corpo morto adosso
E ch'el furega ben drento la tana
Fidete pur de mì, cessa el disgusto
E quasi quasi gh'è un tantin de gusto.
Donca me lasso far ―. Sì che mi intanto
Me sugarò del sangue la Botega ―
Sborio zà pronto a rinovar l'incanto
No gh'è bisogno che sta volta el prega:
Cate se fa la crose, invoca un santo;
Sborio co la so cana el toca, el frega,
Cate no ziga gnanca, el birbo tochia
E par che la goda la Santochia.
Tanto che Sborio dopo el primo sfogo
Dà la so ochiada, e co la cana in resta
Siora Cate per Dio mi quasi vogo,
Che buzzera l'esclama, xè mai questa?
Ghe vol ancora per mandarla a logo
Un per de tocadine ma da festa
Purchè la sia ben dreta sfadighè,
Risponde Cate, che gran mal no gh'è.
Pagina:Poesie e satire di Pietro Buratti veneziano.pdf/13
Sta pagina la xe stà trascrita, ma la gà ancora da vegner rileta.