Pagina:Berto Barbarani, I due canzonieri, 1917.pdf/143

Sta pagina la xe stà trascrita, ma la gà ancora da vegner rileta.
IV.


     I molini, che se senta
soto i oci de le stele,
voria dirsene de bele
de farina e de polenta;

     e ne l'aria, par che tasa
tuto quanto, e, a poco a poco,
gh'è le stele che dà el scroco1
par serarse drento in casa...

     Vien più scuro – G'à paura,
anca i ladri a andar par strada!
C'è stà a dar 'na spenelada,
così scura, così scura?

  1. che dà el scroco: che tirano il catenaccio.
Traesto fora da Wikipèdia - L'ençiclopedia łìbara e cołaboradiva in łéngua Vèneta "https://vec.wikisource.org/w/index.php?title=Pagina:Berto_Barbarani,_I_due_canzonieri,_1917.pdf/143&oldid=70651"