Sta pagina la xe stà trascrita, ma la gà ancora da vegner rileta.
Ma quando sul belo de l'osso,
col brasso par soto la tola,
me scapa 'na çerta parola:
«l'osseto, l'osseto... » Bubù!...
La casa dà tanto de scosso,
do sgrinfe la gola me sbrega,1
me sento mancar la carega...2
– Madona, che tempo vien su?
La vecia g'à un muso da strega,
el vecio qualcossa de più!
― Dov'êli l'amor, la prudensa
de andarne a sveiar sti dolori,
che al mondo no gh'è professori,
che possa guarirli a sta età?
– Dov'èla la vostra esperiensa:
çervel meso mato e zà frusto?
«Son giusto, son giusto, son giusto!»
– Neoda, andè a piansar de là!
(El vol che la sia de so gusto)
Sta volta avì proprio sbalià!