Pagina:Berto Barbarani, I due canzonieri, 1917.pdf/225

Sta pagina la xe stà trascrita, ma la gà ancora da vegner rileta.


Ma quando sul belo de l'osso,
     col brasso par soto la tola,
     me scapa 'na çerta parola:
     «l'osseto, l'osseto... » Bubù!...

La casa dà tanto de scosso,
     do sgrinfe la gola me sbrega,1
     me sento mancar la carega...2
     – Madona, che tempo vien su?

La vecia g'à un muso da strega,
     el vecio qualcossa de più!

― Dov'êli l'amor, la prudensa
     de andarne a sveiar sti dolori,
     che al mondo no gh'è professori,
     che possa guarirli a sta età?

– Dov'èla la vostra esperiensa:
     çervel meso mato e zà frusto?
     «Son giusto, son giusto, son giusto!»
     – Neoda, andè a piansar de là!

(El vol che la sia de so gusto)
     Sta volta avì proprio sbalià!

  1. me sbrega: mi lacerano
  2. carega: sedia.
Traesto fora da Wikipèdia - L'ençiclopedia łìbara e cołaboradiva in łéngua Vèneta "https://vec.wikisource.org/w/index.php?title=Pagina:Berto_Barbarani,_I_due_canzonieri,_1917.pdf/225&oldid=70732"