Sta pagina la xe stà trascrita, ma la gà ancora da vegner rileta.
E fin che i du veci briganti
i resta lì tanto de sasso,
me ciapo la Nina sul brasso
disposto a portarla in stassion...
Ma in quela un diluvio de pianti
da tute le parte se move...
(L'è giusto la salsa che piove
su i ossi del poro capon...)
Ma intanto el me cor se comove:
«Che grando, che fino, che bon!
E dopo 'na sosta mi digo:
«Sior Momo; noneta, che femo?»1
Sior Momo risponde: Disnemo,
no stemo far tanto bacan!
In fondo, sì sempre sta amigo,
me n'è capità de più grosse....
Bevì, che l'è segno de nosse
e vaga2 in malora anca el can.
(La nona g'à un colpo de tosse)
― La dota l'è vostra! A diman!