Pagina:Berto Barbarani, I due canzonieri, 1917.pdf/228

Sta pagina la xe stà trascrita, ma la gà ancora da vegner rileta.


E fin che i du veci briganti
     i resta lì tanto de sasso,
     me ciapo la Nina sul brasso
     disposto a portarla in stassion...

Ma in quela un diluvio de pianti
     da tute le parte se move...
     (L'è giusto la salsa che piove
     su i ossi del poro capon...)

Ma intanto el me cor se comove:
     «Che grando, che fino, che bon!

E dopo 'na sosta mi digo:
     «Sior Momo; noneta, che femo?»1
     Sior Momo risponde: Disnemo,
     no stemo far tanto bacan!

In fondo, sì sempre sta amigo,
     me n'è capità de più grosse....
     Bevì, che l'è segno de nosse
     e vaga2 in malora anca el can.

(La nona g'à un colpo de tosse)
     ― La dota l'è vostra! A diman!

  1. femo: facciamo
  2. vaga: vada.
Traesto fora da Wikipèdia - L'ençiclopedia łìbara e cołaboradiva in łéngua Vèneta "https://vec.wikisource.org/w/index.php?title=Pagina:Berto_Barbarani,_I_due_canzonieri,_1917.pdf/228&oldid=70735"